Θηλυ/η

Θήλυ, μια γυναίκα, μια τυχαία γυναίκα γύρω σου, ένα τρομερό πλάσμα...

Ένα πλάσμα που συναρμολογείται και σπάζει συγχρόνως σε χίλια κομμάτια.

Μια καταιγίδα και ο ήλιος ολόκληρος.

Μια φωτιά, η θάλασσα η ίδια.

Ένα πλάσμα ισχυρό!

Με πολλές όψεις.

Κάποτε αφήνει τη θέση της και αλλάζει μορφές.

Κάποιες μέρες σιγοτραγουδά και κάποια άλλα βράδια σπαράζει. Βγάζει χέρια πολλά, αλλάζει μορφές, ανθίζει σαν δέντρο, άλλες φορές, γυμνή μέσα στο φως των αστεριών, φανερώνει τις ομορφιές της, κι άλλες νύχτες απλά κρυώνει.

Στο κρύο ζεσταίνει όταν αγαπά, ριζώνει, φεύγει όταν πρέπει. Γίνεται αόρατη, δεν ξεχνά.

Είναι ζηλευτή συχνά!

Με σώμα που θυμάται.

Her body always
remembers. Like the sand that travels only to return to where it
once began…

Όπως την άμμο που ταξιδεύει και πάντα βρίσκει τον τρόπο να επιστρέφει εκεί όπου ξεκίνησε.

Που δίνει, που φεύγει, που στέκεται.

Που αλλάζει μορφή χωρίς να χάνει την ουσία. Έχει τη δυνατότητα να εντυπωσιάζει όταν εξελίσσεται, έχει τη δύναμη να σε σηκώνει, αν και τρομάζει, αλλά μπορεί να τρομάξει ό,τι σε τρομάζει. Η γυναίκα που γερνά αλλά γίνεται πιο νέα από τις εμπειρίες και σοφή.

Ένα πλάσμα που γεννά, ένα πλάσμα που μαθαίνει.

Έχει πολλές καρδιές που μοιράζονται, πολλές καρδιές που δάκρυσαν, πολλές καρδιές που χτυπούν, χέρια που σφίγγουν.

She is like the sand. She is a body that remembers.

Είναι σαν την άμμο. Είναι ένα σώμα που θυμάται.

Ένα πλάσμα τεράστιο...

Έχει θηλές. Αυτές που τις έδωσαν τροφή, τις δίνουν απόλαυση, δίνουν ζεστασιά και δίνει γάλα. Εκεί που το αγγίζεις με αγάπη, εκεί το γεμίζεις πόνο.

Ένα «μαγικό» σημείο που δεν λέγεται, αλλά όλοι ξέρουν τι σημαίνει. Από εκεί ξεκινά η σύνδεση, η επιβίωση και η πρώτη επαφή.

Μια παράσταση για όλες τις γυναίκες της ζωής μας.

Με τρυφερότητα εξερευνούμε όλα αυτά που «κουβαλά» η γυναικεία φύση.

Τη μεταμόρφωση της γυναίκας, στην πορεία της ζωής, στις περιστάσεις, στη σεξουαλικότητα, στη μητρότητα, στη δύναμη και στην αποδοχή του εαυτού μας.

A performance dedicated to all the women who shape our lives.

«Μεγαλώνω, μεγαλώνω σαν γυναίκα, μεγαλώνω και αλλάζω μορφές. Από παιδί σε κορίτσι, έφηβος, φόβος. Στόχος μου η αποδοχή. Ο στόχος είναι ψηλός. Το βράδυ δεν φοβάμαι. Κοιτάω τους φόβους μου πια. Κι ας φοβάμαι.

Μπορώ να αφήσω το χέρι σου. Προχωρώ. Κοιτάω να μεγαλώνω καλά. Πιστεύω. Πού πιστεύω; Έγινα γυναίκα. Έγινα η αγάπη, η δύναμη, το τραγούδι, ο χορός, το φως.Γνώρισα τη μοναξιά, έχω τη γνώση της.Κι ας είμαι το σωστό ή το λάθος; Η μητρότητα, η ανάγκη, η πιο πολλή αγάπη. Γεύομαι τον πόνο, γιατρεύω τον πόνο σου. Υπάρχει η αγωνία, ο θάνατος. Δεν βιάζομαι πια...»

— Σταύρη Καλοπετρίδου

Μια παράσταση της Fibre Performing Arts

Παραγωγή: Fibre Performing Arts
Καλλιτεχνική επιμέλεια/Σύλληψη: Σταύρη Καλοπετρίδου
Χορευτές: Σταύρη Καλοπετρίδου

Πολίνα Σταμπολή

Έλενα Φλουρή

Άντρια Χρίστου
Χορογραφίες: Μια συνεργασία των χορευτών
Μουσική Επιμέλεια: Έλενα Φλουρή
Κουστούμια: Σταύρη Papa
Σκηνικά: Γιώργος Πέτρου
Φωτογραφίες: Θεοδώρα Ιακώβου
Τεχνικός Διευθυντής: Δώρος Νικολάου
Φωτισμός: Άλεξ Κυριάκου
Poster: Άννα Ζαχαρία
Θερμές Ευχαριστίες: Νικολέτα Καλοπετρίδου

Βέτα Γεωργούλια

Άλεξ Κυριάκου